Door sommigen wordt het recht op asiel in vraag gesteld:  de asielprocedure waarbij men op eigen initiatief als vluchteling tracht erkend te worden zou moeten afgeschaft worden; hervestiging (resettlement) waarbij een EU-lidstaat zelf de persoon die nood heeft aan internationale bescherming uitkiest en opneemt, zou de regel moeten worden. Dit kan niet want het vragen van asiel is een door praktisch alle staten geratificeerde resolutie van de VN. Dit is daarenboven moreel onaanvaardbaar want het betekent dat staten alleen die mensen zouden kunnen opnemen die ze kunnen gebruiken en de anderen niet. M.a.w. de mogelijkheid om zelf asiel aan te vragen moet blijven.                                                                                               

Covid 19 heeft het aanvragen van asiel acuut bemoeilijkt. Eerst werd de Dienst voor Vreemdelingenzaken gesloten. Daarna moest de vluchteling zich online aanmelden voor een afspraak om zich te registreren. Die afspraak liet vaak weken, zelfs maanden, op zich wachten. Pas indien geregistreerd, kan men opvang krijgen bij Fedasil; ondertussen staat men - ook vrouwen met kinderen - op straat.  Hiertegen wordt geprocedeerd bij de arbeidsrechtbank wat heeft geleid tot tientallen vonnissen waarbij Fedasil veroordeeld werd om onmiddellijk opvang te voorzien: een absolute noodzaak tijdens de Covid-19-periode; “Blijf in uw kot” is onmogelijk voor wie geen kot heeft!                

Anderzijds wil minister De Block nu de asielzoekers die al in een andere EU-lidstaat als asielzoeker aangemeld waren (de ‘Dublin-gevallen’) wel opsluiten in gesloten centra in afwachting dat ze de facto naar dit land teruggestuurd worden.  (Als de asielzoeker na 6 maand om welke reden ook niet naar dat eerste land teruggebracht is, moet België toch zelf de asielaanvraag behandelen.)
Mensen opsluiten is vrijheidsberoving en kan alleen getolereerd worden voor misdadigers. Mensen zonder papieren zijn geen misdadigers, het niet hebben van wettige verblijfsdocumenten is geen misdaad, hen opsluiten wel! Ze moeten evenwel noodopvang krijgen.

Dakloze vluchtelingen hebben nood aan alles, ze hebben geen recht op steun van de overheid, geen recht op arbeid, geen inkomen en geen toegang tot noodzakelijke gezondheidszorg. Ze zijn risicopatiënt in deze Covid-19-periode en lopen groot gevaar bij een opflakkering van de epidemie. Dit is niet alleen voor hen een bedreiging maar ook voor de gezondheid van de hele bevolking. De oplossing is nochtans eenvoudig: geef hen een tijdelijke verblijfsvergunning met de daaraan verbonden rechten, in het bijzonder toegang tot de gezondheidszorg. In die periode moet dan aan een duurzaam toekomstperspectief gewerkt worden. We denken aan een ruimere interpretatie van de regularisatie 9bis om humanitaire redenen. Voor hen die na een negatieve beslissing de reguliere opvang moeten verlaten en op straat belanden, kan uitstel verleend worden, en aan hen die niet repatrieerbaar zijn, zou een definitieve regularisatie moeten verleend worden.                                                           
Het is niet denkbeeldig dat “de bescherming van de volksgezondheid” een onterecht excuus wordt voor allen die een strengere bewaking van de buitengrenzen van Europa willen en dus voor een strengere asielprocedure.   

De kloof tussen arm en rijk neemt toe door Covid-19. De arme landen worden harder getroffen wegens onvoldoende medische infrastructuur, gebrekkige hygiëne,  werkloosheid, economische ineenstorting, voedseltekorten en ontbreken van sociale zekerheid. Nooit was de rijkste man van de wereld (Jeff Besos) zo rijk als vandaag dankzij Covid-19.

De moord op de Middellandse Zee is niet gestopt. Sinds 2014 zijn meer dan 18.000 mensen verdronken! Nog steeds worden schepen met geredde vluchtelingen, waaronder kinderen, geweigerd aan te meren in Europese havens (Italië en Malta) zodat ze dagenlang op zee ronddobberen zonder voldoende voedsel, drinkbaar water en noodzakelijke medische zorg!                                 
Vluchtelingen onderschept in de Libische wateren worden terug aan wal gezet in Libië, waar ze opnieuw opgesloten worden in kampen waar ze slachtoffer zijn van slavenarbeid en folteringen met de bedoeling losgeld af te persen van hun familie.                                                                        Op de Griekse eilanden zijn duizenden vluchtelingen na overtocht over de Egeïsche Zee gestrand waar ze in overvolle kampen in mensonterende omstandigheden blijven zitten omdat hen de toegang tot de EU moeilijk tot onmogelijk gemaakt wordt. Toch een klein lichtpuntje: de laatste weken zijn enkele landen bereid niet-begeleide minderjarigen op te vangen.                       
Ook trachten de laatste tijd vluchtelingen met gammele bootjes het kanaal naar Engeland over te steken, een levensgevaarlijke onderneming.

Een hopeloze toestand in hun land zonder perspectief op een menswaardige toekomst voor zichzelf en hun kinderen drijft mensen zo ver. We mogen onze hoge levensstandaard niet veilig stellen ten koste van mensen aan wie zelfs het noodzakelijke ontbreekt.

In de wereld nemen racisme en nationalistische retoriek toe. Solidariteit en verdediging van de mensenrechten moeten wijken voor “Europa (eigen volk)” eerst. Niet meer hoe alle vluchtelingen op te vangen maar wel hoe ze tegen te houden, is de gangbare strategie van de politiek.

Europa (ook ons land) kan en moet alle vluchtelingen die haar bereiken en asiel aanvragen opvangen en hun asielaanvraag op een eerlijke en ruimhartige wijze behandelen!