Dag Ali, wil je ons wat over jezelf vertellen?

Ja, geen probleem.

Ik ben geboren in Afghanistan, in een stad op ongeveer 130 km van de hoofdstad Kabul.

In het nieuws hebben we altijd gehoord over de vele problemen in je land, o.a. met de Taliban. Heb je dat meegemaakt?

Jazeker, toen ik een kleine jongen was, woedde er al volop oorlog, en er waren zoveel problemen dat ik, toen ik nog maar 9 jaar oud was, naar Iran ben vertrokken.

Oei, Ali, zo jong! En wat heb je daar dan gedaan? Ging je naar school?

Nee, ik heb in een steenfabriek gewerkt, want ik moest een inkomen hebben om te kunnen overleven.

Ben je lang in Iran gebleven?

Tot ik ongeveer 18 jaar was. Ik raakte daar niet aan papieren, en terugkeren naar Afghanistan was geen optie, dus besloot ik naar Europa te vertrekken.

In Griekenland bleef ik 8 à 9 maand, en uiteindelijk belandde ik in Italië.

Vandaar ging de reis naar Frankrijk. Onderweg zat ik 48 uur verborgen in de koelcel van een vrachtwagen. De chauffeur kon bijna niet geloven dat ik het overleefd had. Ik ben toen wel erg ziek geworden, een zeer zware verkoudheid … ik was er slecht aan toe.

En er was geen opvangcentrum?

Nee, ik kon nergens terecht. Gelukkig waren er lieve mensen die me verzorgd hebben en me verder hielpen. Ik kreeg de raad naar België te gaan, maar ik wist van niets, ik had nog nooit over dat land gehoord.

En zo ben je in Brussel beland?

Ja, daar moest ik me aanmelden bij Fedasil, maar ik vond die plaats pas na 2 dagen zoeken. Dan naar een centrum in Wallonië voor 3 maand. Daarna door de politie opgepakt en 15 dagen opgesloten in een centrum in Zaventem, wegens mijn Dublin-statuut. Ik kreeg een advocaat voor mijn dossier en moest 6 maand wachten. Dan ben ik weer 2 jaar in een centrum geweest.

Maar er kwam nooit vooruitgang voor je dossier?

Nee, want na een groot interview kreeg ik negatief. Ik wist te weinig details over Afghanistan, maar ik was daar ondertussen wel al meer dan 12 jaar weg.

Hoe ben je dan bij VLOS terechtgekomen?

Ik had bij het voetballen mijn been gebroken, en dat was een lelijke kwetsuur die maar niet genas. Ik liep op krukken en was ook erg verzwakt, en  altijd maar wachten, wachten… Op een dag zei iemand me dat ik naar Sint-Niklaas moest, daar zouden ze me wel helpen.

En toen ging het snel?

Ja, vrijdag bij Jozef, maandag bij dr. Piet, en eindelijk werd er écht voor mij gezorgd. We zijn dan in 2013.

Heb je zelf bij VLOS geholpen, of volgde je les?

Allebei, ik hielp bij de kruidenier, leerde Nederlands, en volgde een opleiding om dakwerker te worden.

En nu?

Nu ben ik conciërge bij VLOS, ik heb vast werk, en ik help iedereen, vooral Jozef. Van zodra je zelf een beetje in orde bent, probeer je anderen te helpen.

Wanneer iemand zegt dat hij je wil helpen, hoe weet je dan of je hem kan vertrouwen?

Dat weet je nooit. Je legt je lot in handen van die persoon, en je kan alleen maar afwachten en het beste hopen. Maar dat geldt ook omgekeerd; die persoon weet ook niet of jij te vertrouwen bent…

Wat was het moeilijkst van alles wat je hebt moeten leren?

De taal! Nederlands leren was enorm moeilijk, maar je moet volhouden en blijven oefenen.

Je spreekt nu wel meerdere talen, niet?

Ja, Dari, Farsi, Frans, Nederlands en Engels. Als tolk kan ik ook dikwijls helpen.

Ali, word je niet droevig wanneer je aan al die miserie moet terugdenken?

Eigenlijk niet, want ik heb hierover al dikwijls gesproken, o.a. in de scholen.

Je mag nooit de moeilijke tijd vergeten, om te kunnen waarderen wat je nu hebt.

Waarnaar verlang je nog?

Ik ben tevreden zo: ik heb werk, een dak boven mijn hoofd, eten en kleren, en gelukkig is mijn gezondheid nu ok. Bovendien hoop ik binnenkort mijn Belgische ID-kaart te krijgen.

Ik help heel graag; teamwork is belangrijk. Je hebt er geen idee van hoe eenzaam je bent wanneer je het zelf niet redt en van anderen afhangt voor hulp.

Sorry voor de vraag, Ali, zou je niet graag een eigen gezin hebben, zelf kinderen hebben?

(Lacht) Ja, dat zou ik wel nog graag hebben.

Ik wens je alle geluk toe, Ali, en dankjewel voor dit mooie gesprek.

Graag gedaan, en vergeet het er niet bij te schrijven!

Wat??

ALLES KOMT GOED

😉  Ziezo, Ali, het staat er.

Na lezing van dit interview schreef Jozef volgende mooie reactie. We willen u die zeker niet onthouden:

"Dé vraag voor mij blijft waarom hij wel en anderen niet "een mens van goede wil" werd en blijft. Een kind van 9, ruim 20 jaar was hij weg van zijn familie. 

Voor mij kreeg hij vanaf zijn eerste levensjaar een schat mee, voorgeleefd door zijn ouders en familie. "Een heel warm, uiterst arm gezin."

Heel veel dank, Ali. Zonder jou zou ik het niet kunnen."

Jozef Hertsens