Deze film van Milo Rau, over het verzet van mensen zonder papieren, door op te komen voor hun waardigheid, heeft mij diep geraakt.
Het gaat over moderne slaven die zonder grondrechten elke dag uitgebuit worden in de hitte van de oogst in Zuid-Italië.
De film werd gedeeld op Goede Vrijdag door House of Compassion, een initiatief vanuit de Begijnhofkerk. Daar voeren reeds enige tijd honderden mannen, vrouwen en kinderen samen actie voor regularisatie van hun verblijf.
Een zwarte activist speelt de rol van “Jezus”. Hij wil hen hun waardigheid teruggeven.
De film is een aanklacht tegen de onrechtvaardige wereldorde, maar vooral een beschuldigende vinger naar Europa dat vluchtelingen laat verkommeren op eilanden, en nog erger, de getuigenis van verdrinking in de ons omringende zeeën.
De vraag in het nawoord: “Wie zorgt nog voor deze mensen én wie geeft hen toekomst?”

En bij VLOS op dezelfde vrijdagmorgen:
Een alleenstaande moeder met drie kinderen uit Aleppo, Syrië.
Zij heeft een zware handicap door de bombardementen, maar slaat zich erdoor sinds zij erkende vluchteling is. Het jongste kindje is hier geboren. VLOS heeft haar geïnstalleerd.
Rahma staat voor mij met haar kindje en een oude man, haar vader, samen met zijn zoon.
Zij verbleven lang in Moria en kregen erkenning als vluchteling.
Dan mogen zij overkomen naar Athene waar de ellende begint.
Geen enkele steun om te overleven. Geen huis, geen werk, weinig voeding en medische zorg. Vader vraagt hereniging met zijn dochter. Europa weigert.
Geen gezinshereniging mogelijk met Rahma die verder moet met drie kinderen en een zware handicap. Zij verblijven op een tweekamerappartement.
VLOS ondersteunt de vader en zoon en zal proberen een document “langdurig ingezetene” voor hen te bekomen zodat zij hier mogen werken.

Onmenselijk is het voor Mustafa, een jonge Palestijn die door de Dublin III-regeling van  Europa al twee keer naar Italië teruggestuurd werd. Na een hete zomer in de tuinbouw van Zuid-Italië staat hij telkens terug bij ons want zijn twee broers zijn hier erkende vluchtelingen.
Zij hebben alle drie de mediterrane route van Libië naar Italië overleefd maar Mustafa krijgt geen toekomst. Hopelijk kunnen wij nu zijn Dublin-bevel “breken” zodat hij met zijn broers hier toekomst krijgt.

Europa, dat zijn wij allen. Let op, want er komt een nieuw EU-akkoord dat niet alleen de grenzen verder op slot zet, maar alle regels strenger maakt.
Rahma en Mustafa zullen het voelen.
En wij, wat gaan wij doen? Er is dringend een beweging nodig die veel burgers alert maakt om op te komen voor de zwaksten.
Vooral regularisatie om humanitaire redenen als derde toegang naast erkenning van vluchtelingen, internationaal recht, en bijkomende bescherming door Europees recht.

Teken en deel de petitie voor een ruimhartige regularisatie: #WEAREBELGIUMTOO.

1/ Bekijk vooral de YouTube-getuigenis van Ali die als puber gevlucht is en na ruim 10 jaar toekomst kreeg via acties vanuit de Begijnhofkerk, die VLOS mee ondersteunde.
Ali werkt nu voltijds en doet daarbovenop bij VLOS wonder werk.

2/ Lees ook het artikel over detentie en uitwijzing van Piet.

Dank voor jullie niet aflatende steun om mensen in grote nood te helpen.
Jozef