Everhard, kan je jezelf even voorstellen aan onze lezers?            
Ik ben Everhard van Dalen, geboren in Nederland op 10 januari 1955. Intussen woon ik al lang in België en sinds een tiental jaar heb ik ook de Belgische nationaliteit. Ik ben sinds 1978 gelukkig getrouwd, vader van twee zonen en trotse grootvader van vijf kleinkinderen. In mijn beroepsleven was ik bedrijfsjurist in een multinational. Nu ben ik al ongeveer 10 jaar met pensioen.

Hoe ben je bij VLOS terechtgekomen?      
Vanuit mijn christelijke inspiratie ben ik altijd maatschappelijk betrokken geweest via wetswinkels, voedselhulp voor mensen in armoede en steun aan vluchtelingen. Een tiental jaar geleden kwam ik in contact met VLOS. De werking sprak me onmiddellijk aan. Intussen maak ik al zo’n 8 jaar deel uit van het bestuur en ben ik penningmeester van de organisatie.

Wat heeft je geraakt of gemotiveerd om vrijwilligerswerk te doen bij VLOS?
Het werk bij VLOS heeft me diep geraakt. Je komt in contact met mensen die alles achtergelaten hebben en toch zo’n kracht uitstralen. Mijn vrouw en ik hebben thuis de voorbije 10 jaar verschillende asielzoekers opgevangen, omdat zij geen onderdak hadden. Ook kenden wij veel asielzoekers uit Lokeren die voedselhulp kwamen vragen bij De Toevlucht vzw afdeling Lokeren. Vanuit die persoonlijke contacten is ons engagement ook voor de werking van VLOS gegroeid. Tevens was ik al betrokken bij de oprichting van de vluchtelingenorganisatie Gave Veste vzw en was ik vrijwilliger voor de Humanitaire Corridor van Sint-Egidius, die mensen uit oorlogsgebieden naar België bracht. Mijn inspiratie komt vanuit teksten uit de bijbel zoals: “Heb de vreemdeling lief!”

Kan je een mooie of bijzondere ervaring delen?   
Ja, zeker. Een jonge vrouw uit Eritrea kwam bij ons terecht nadat ze een zware beenbreuk had opgelopen. We hebben haar begeleid in haar asielprocedure, en ze werd uiteindelijk erkend als vluchteling. Daarna begon ze een opleiding tot verpleegkundige. Na haar studies vond ze meteen werk in een ziekenhuis. Ze is moeder van een prachtige zoon, haar man werkt ook en samen hebben ze recent een woning gekocht. Het doet deugd om te zien hoe ze hier een nieuw leven hebben opgebouwd. We zijn ongelooflijk trots op hen!

Zijn er momenten geweest waarop je jezelf machteloos voelde? Hoe ging je daarmee om?
Er zijn mensen geweest die niet werden erkend als vluchteling, dan geplaagd worden door trauma’s en angsten voor wat ze hebben meegemaakt, ziek worden, en sommigen zijn na jaren terug naar het land vanwaar ze vluchtten. Gelukkig hebben we met sommigen nog contact via WhatsApp. Je leeft mee met hun vreugdes en verdriet.

Is je kijk op de wereld of vluchtelingen verandert sinds je dit werk doet?
Ik heb liefde gekregen voor veel vluchtelingen die op mijn weg kwamen.

Wat hoop je voor de toekomst?      
Ik hoop dat vluchtelingen in de toekomst meer als een geschenk voor onze maatschappij worden aangezien. We hebben in onze samenleving zoveel handen tekort; laten we hen kansen geven om volwaardig te kunnen deelnemen en integreren. Wat vandaag gebeurt – dat asielzoekers, zelfs kinderen, op straat moeten slapen – dat mag gewoon niet. We moeten samen blijven bouwen aan een menselijker beleid.

Wat geeft jou energie of voldoening in je engagement?  
De passie en inzet van vluchtelingen en vrijwilligers. Een netwerk van mensen enverenigingen die onze werking van harte steunen.

Wat zou je willen meegeven aan mensen die vluchtelingen soms met wantrouwen bekijken?
Doe aan anderen wat je zou willen dat ze voor jou doen.

Wil je zelf nog een boodschap kwijt?          
We zijn dankbaar dat VLOS met zijn vele vrienden, na 25 jaar nog steeds mensen op de vlucht kan ondersteunen, dankzij de inzet en hulp van velen. Ook een woord van dank aan onze jonge medewerkers Caroline en Sebastian, en al diegenen die dagelijks een hart hebben voor vluchtelingen, mensen in nood. Ook dankbaar voor de oprichters van VLOS, die alles vanop de achtergrond nog volgen. Dank aan mijn collega’s bestuursleden. We doen het samen …