Ik was twaalf toen ik voor het eerst ging wandelen met een groepje mensen met een beperking. Het werd een middag van duwen en trekken aan rolstoelen: drempel op, drempel af. Zwaar corvee was het, maar ook een ervaring van plezier en wederkerige waardering. Het werd me snel duidelijk: gedeeld plezier verdubbelt. Hoe meer je geeft, des te meer je krijgt.

Sinds die dag draag ik de titel ‘vrijwilliger’ als een erenaam. Sinds die dag begrijp ik ook dat vrijwilligheid om veel meer gaat dan om ‘uit vrije wil’ mensen – in gelijkwaardigheid – te helpen en te ondersteunen.

Ja, vrijwilligerswerk is spontaan de handen uit de mouwen steken. Het is kiezen voor onbeperkte vriendschap en verbinding met wie het nodig heeft. Vrijwilliger zijn is steunpilaar zijn, vrij en blijvend - maar nooit vrijblijvend - de daad bij het woord voegen.

Maar vrijwilligerswerk is niet belangeloos en onzelfzuchtig. Het is niet onbaatzuchtig. Het gaat immers verder dan alleen aanreiken, het is evenwichtig balanceren tussen geven en nemen. Misschien is het zelfs meer krijgen dan geven: de warme vriendschap, de sterke verbinding, de ervaringen en inzichten van mensen die wij op hun pad – en zij ons op het onze - vergezellen. Dat te mogen ondervinden, is een fantastische rijkdom waar geen enkele vrijwilligersvergoeding tegenop kan.

Wanneer vogels in steden eenzaam zijn, fluiten ze hoger om soortgenoten aan te trekken. Niet alle soortgenoten gaan op deze lokroep in. Zij die reageren, doen dat niet – of niet uitsluitend – om hun soortgenoten te redden van de eenzaamheid. Ze doen het omwille van de indringende klanken.

Vrijwilligers hebben een extra zintuig, noem het empathie, noem het compassie, om de hoge noten én de hoge nood te horen en erop te reageren. Ze horen de melodie, ze zien de mens achter de case.

In die zin is vrijwilliger zijn niet alleen een vrije wil, het is een gave, een geschenk, een moeilijk te weerstane lokroep.

Vrijwilligers zijn buitengewone mensen. VLOS-vrijwilligers: de mensen van de Bazar, van de Kruidenier, de dokter, de stagiaires, de mensen van de cijfers en de centen, van het eerste lijns-denken en doen, van het mee onderweg gaan…: ze zijn stuk voor stuk bijzonder.

Wanneer mensen die altijd achter anderen blijven staan zich verstoppen achter een gordijn van onverschilligheid, wanneer kleurrijke vogels doof worden voor de melodie van soortgenoten, dan zal de wereld aan hardheid ten onder gaan.

Dank voor het engagement en de onbeperkte vriendschap. Ode aan u.

Els Schelfhout