Beide dames hebben vele jaren in de VLOS-bazar gewerkt.

Dag Rosa, wat een fijne verrassing je hier aan te treffen, want je wou toch liever niet deelnemen aan dit interview?

Rosa, met een schalkse blik naar Simonne: "Ja, maar ze heeft me gefopt door vandaag hier af te spreken."

Je merkt meteen dat deze dames erg op elkaar gesteld zijn.

Hoelang hebben jullie samengewerkt in de VLOS-bazar?

Simonne: "Tien jaar stonden we daar samen, maar ik was al vijf jaar eerder begonnen."

Waaruit bestond jullie werk?

"De goederen die binnengebracht zijn, moeten goed nagekeken worden. Wat kapot of versleten is, komt niet in ons aanbod. De kledij en de schoenen sorteren we: dames, heren en kinderen. Speelgoed en klein huisraad staan nog apart. De kleding hangt op kapstokken aan de rekken, of ligt netjes opgevouwen op de tafels. Het is een hele klus om dat allemaal goed geordend te houden."

Hoe verloopt het dan voor jullie klanten?

"Onze mensen beschikken over een aantal punten die ze kunnen inruilen voor kledij, huisraad of speelgoed. Ze mogen daarvoor vrij kiezen uit ons aanbod."

Ben jij van Sint-Niklaas, Simonne?

'Ja, ik ben hier geboren op 4 januari 1938."

Welk werk deed je vroeger?

"Van opleiding ben ik verpleegster, en ik heb dat beroep uitgeoefend tot aan mijn huwelijk; in die tijd mocht je als gehuwde vrouw niet blijven werken.

We hebben vier kinderen, en ik ben thuis gebleven om voor hen te zorgen."

Wanneer ben je bij VLOS beginnen helpen?

"In 2005 is mijn man overleden. Ik was toen 66 jaar, en mijn jongste zoon bracht me in contact met VLOS.

Dat klikte onmiddellijk, en ik ben dus 15 jaar blijven werken in de VLOS-bazar. De omgang met al die mensen-in-nood heeft me doen beseffen hoe goed wij het hier hebben…"

Rosa, ben jij ook een “Sint-Niklazenaar”?

"Nu wel, maar ik heb een volledig andere voorgeschiedenis.

Ik ben geboren in Duitsland op 1 oktober 1941.

Toen ik zes jaar was, dus kort na de oorlog, heeft mijn grootmoeder me naar België gebracht, naar mijn nonkel en tante, die hier toen al waren. Ik ben toegekomen, gekleed in een mannenvest en een mansbroek, met in de ene hand een appelsien en in de andere een stuk chocola, gekregen van een soldaat … verder had ik niets.

Ik moest hier om de zes maand mijn verblijfsvergunning laten verlengen. Telkens werd ik ondervraagd, wat erg pijnlijk was, tot op een dag mijn nonkel is meegegaan. Na zijn optreden waren die problemen dan toch voorbij.

Vanaf 1962 had ik de Belgische nationaliteit."

Daarna kon je op eigen benen staan?

"Nee, dat was niet zo simpel. Je moet weten, ik heb helemaal geen mooie jeugd gehad. Ik moest werken voor mijn nonkel en tante. Met mijn oma mocht ik geen contact meer hebben, en toen ik wat ouder was, en kennis kreeg, mocht ik zelfs niet trouwen, want ik moest nog steeds geld opbrengen."

Welk werk deed je toen?

"Ik heb in een textielfabriek gewerkt, en later in een school.

Dat was heel fijn door het contact met de kinderen. Ik hielp met de maaltijden en het onderhoud."

Uiteindelijk is alles goed gekomen?

"Ja, maar daar is toch een vrederechter aan te pas gekomen, hoor … Daarna konden we dan eindelijk trouwen. We kregen drie kinderen, maar onze zoon is gestorven. Een kind verliezen is verschrikkelijk hard …"

Wat een bewogen geschiedenis!

(Even een diepe zucht en een korte stilte, en dan): "Na het overlijden van mijn man ben ik via een buurvrouw in contact gekomen met VLOS. Daar heb ik dan in de VLOS-bazar Simonne leren kennen, en hebben we al die jaren samengewerkt.

Nu ben ik heel gelukkig."

Missen jullie de VLOS-bazar, nu jullie gestopt zijn?

Simonne: "Nee, nu ik 83 ben, is het mooi dat er meer tijd komt voor de hobby’s: patchwork, tekenen, naaien, breien, en vooral veel lezen."

Rosa: "Ik heb altijd gezegd dat ik ook zou stoppen, wanneer Simonne stopte. Ik ontspan me met diamond painting, al eens een mandala inkleuren, puzzelen …"

En jullie zien elkaar erg regelmatig?

"Ja, die vriendschap blijft, en dat is mooi en waardevol."

Simonne: "We hebben ook nog een goed contact met onze vroegere mensen. Wanneer je respect hebt voor elkaar, dan is het samenleven aangenaam.

Dit wil ik heel duidelijk stellen:

“Pak iemand zijn cultuur af, en je maakt hem regelrecht kapot.”

Het is niet omdat wij aan de andere kant van de toog staan, dat wij de meerdere zijn. Aanvaard de mensen zoals ze zijn. Leer mekaar begrijpen … Zo wordt het mooi leven in onze multiculturele maatschappij."

Met deze woorden sluiten we ons gesprek af.

Simonne en Rosa, hartelijk dank voor jullie bereidwilligheid, en geniet nog vele jaren van alles wat jullie graag doen.