Getuigenis aan iedereen die zich zorgen maakt over vrouwenrechten en mensenrechten in Afghanistan:

Ik ben Layla Tajik, ik ben 16 jaar. Ik kom uit Afghanistan.

Ik woon met mijn mama, mijn broer en mijn kleine zus, al zes jaar in België.

We hebben nog altijd geen verblijfspapieren.

Toen ik nog in Iran woonde, vroeg ik aan mijn mama waarom we niet terugkeerden naar Afghanistan.

Mijn mama zei dat het daar nog oorlog was en dat we niet terug konden gaan. Naarmate ik ouder word wil ik op een dag toch eens teruggaan naar Afghanistan om mijn familie te bezoeken. Ik kijk elke dag naar het nieuws en volg de toestand daar.

Voor mijn mama was het moeilijk om in Iran een job te vinden. De politie kon je op elk moment van de dag arresteren en terug naar Afghanistan deporteren. Het leven voor Afghanen in Iran is heel moeilijk.

Nu Afghanistan onder het bewind staat van de Taliban is het onmogelijk om terug te gaan.
Wanneer ik over de Taliban hoor dan denk ik aan de vrouwen en aan de meisjes, meisjes die niet meer naar school mogen gaan en op jonge leeftijd moeten trouwen, en vrouwen die hun job niet meer mogen uitoefenen. De vrouwen worden verplicht thuis te blijven, moeten een bourka dragen en mogen niet alleen op straat. Meisjes en vrouwen hebben geen enkel recht meer in Afghanistan.
De Taliban zijn Pashtoo en Soenieten zoals in Saoedi Arabië. Zij houden niet van ons want wij zijn een minderheid, Hazara en Sjiieten zoals in Iran, en lopen gevaar.

Hier in België hebben we zonder papieren ook geen rechten. Zonder papieren geraken we niet aan een woonst en financieel staan we ook nergens.

Voor mijn mama met drie kinderen ten laste is het heel moeilijk. Ik kan haar frustraties heel goed begrijpen, zij leeft al zes jaar in onzekerheid.

Mochten we VLOS en Jozef niet kennen, dan zouden we niet weten waar we nu stonden en wat we moesten doen.

Ik hoop dat niemand door oorlog in zijn land moet vluchten en in een ander land in onzekerheid moet wonen. Ik hoop ook dat alle mensen die geen papieren hebben zoals wij, zo snel mogelijk zekerheid krijgen voor hun toekomst.

Ik hoop dat je nooit moet huilen als alles is weggeroofd.

Ik hoop dat je nooit hoeft te zien hoe jouw eigen land voor je ogen verbrand wordt.

Ik hoop dat je nooit hoeft te smeken om asiel in een veilig land.

Maar stel dat het ooit zal gebeuren, dan hoop ik voor jou en voor mij een land dat ons verwelkomt met open armen en zegt “ Kom hier, je bent vrij. Alles komt goed.”

Noot van VLOS:
Het vluchtelingencommissariaat CGVS neemt tot minstens 4 januari 2022 geen beslissingen.
CGVS hoopt op verbetering van de toestand in Afghanistan zodat velen weer een negatieve beslissing kunnen ontvangen. Dit heeft dan een ontradingseffect zodat zich geen nieuwe asielzoekers aanmelden.