Misschien past het niet in deze kersttijd. De geboorte van Jezus zou een teken van liefde en hoop moeten zijn. Maar toch: wij zijn boos. Woedend om een falend beleid dat mensen in de kou laat staan.

Ons asielbeleid is een – al dan niet bewust gecreëerde – chaos. Waar blijft het nieuw migratiewetboek? Wat met de hervorming gezinshereniging, de belofte het hoger belang van het kind in procedures mee te nemen? Wat met de regularisatie van mensen zonder wettig verblijf?

Wat met … opvangplaatsen voor mensen die internationale bescherming zoeken? Hun leed is onnoemelijk. De opvangcrisis is hallucinant. Dagelijks schuifelen honderden mannen maar ook gezinnen met kinderen aan, in de lange rij voor de gebouwen van Fedasil. Het is ijskoud, het regent. Sommige mensen hebben geen schoenen, ze dragen slippers. De weinige beschutting die ze zelf in elkaar knutselen, met plastic en karton, wordt door de politie verwijderd. Hoe harteloos kan je zijn?! Er is blijkbaar een overtreffende trap.

Voor het kabinet van de bevoegde staatssecretaris zwol de voorbije dagen het protest aan. Het regeringsbeleid wordt in vraag gesteld, terecht. En zelfs de mensen van Fedasil protesteren mee: ‘Dit is de opvangcrisis te veel’. We sukkelen al jaren van de ene crisis in de andere. Ondertussen blijven mensen in de kou slapen, ook niet-begeleide minderjarige jongeren. Dat de stad Brussel met spoed 100 opvangplaatsen organiseerde, is dankzij veel betrokken burgers die de kat de bel aanbonden.

Triest en hartverwarmend tegelijk zijn de getuigenissen van vrijwilligers die elke morgen klaarstaan met koffie, thee en broodjes. Zoals de kassierster van het grootwarenhuis, die erop stond een zak met 600 sandwiches die een vrijwilliger wou kopen, zelf te betalen. Wat een mooi gebaar. 

Vrijwilligers nemen hun verantwoordelijkheid op.

Met de moed der wanhoop blijven vrijwilligers verder gaan. Terwijl de overheid zich kronkelt in een poel van intenties, beloften … en leugens. Denk aan de afloop van de hongerstaking van de mensen zonder wettig verblijf in de Begijnhofkerk, aan VUB en ULB, aan de woordbreuk van de staatssecretaris. Productiehuis Esperanzah Festival! ontrafelt het verraad. 
https://www.youtube.com/watch?v=kaKeKplTMzs (binnenkort ook in het Nederlands).

Het opvang- en asielbeleid is een vorm van terreur, zegt Dominique Willaert (activist, scenarist, regisseur en theatermaker bij Victoria Deluxe) in een opmerkelijk FB-bericht.(https://www.facebook.com/photo/?fbid=10159314070544193&set=a.184309984192) Die terreur bestaat eruit:

“1. een zodanig chaotisch beleid te hanteren waardoor je onafgebroken migranten en vluchtelingen als 'een ernstig probleem' kan framen. Niet de mensen die vluchten en willen migreren zijn een probleem, maar wel de chaos en het geweld dat Europa aan haar grenzen veroorzaakt, de weigering om mensen adequate opvang en onthaal aan te bieden, door hen de straat op te duwen en daar te laten overleven.” Door te weigeren ‘de andere’ op een humane manier te ontvangen, zal die zich in de hoofden van velen nestelen als een probleem.  “Hebben beleidsmakers dit eigenlijk zelf door?” vraagt Willaert zich af.

“2. Door mensen doelbewust tegen te houden aan de Europese grenzen, hen terug te duwen, hen aan hun lot over te laten, door te weigeren legale migratiemogelijkheden te ontwikkelen en hun lot in de handen van mensensmokkelaars te blijven leggen, vormt zich in de hoofden van veel mensen het beeld dat vluchtelingen een bedreiging vormen en onze hulp niet verdienen.” En nog:

“3. Door talloze patronen en systemen van onderdrukking en uitbuiting te hanteren - van het structureel en ingebakken racisme, de uitbuiting op de arbeidsmarkt tot het dreigen met uitwijzing en deportatie - slagen beleidsmakers erin om steeds grotere delen van de bevolking de meest verschrikkelijke dingen te laten aanvaarden met de onverholen boodschap dat dit een hoger doel dient, namelijk de bescherming van ‘het eigen volk’.
Deze vorm van staatsterreur is de ideale opstap om overal in Europa autoritaire en extreemrechtse regimes aan de macht te brengen. Niet alleen extreemrechts, maar ook de centrumrechtse politieke partijen in België en Europa triggeren de angsten voor ‘vreemdelingen’.

Kunnen de politieke spelletjes en oneliners over het zogenaamde aanzuigeffect van opvang in hotels stoppen? Kan werk gemaakt worden van een menselijk opvangbeleid?

Onder de hashtag #GeenMensenOpStraat lanceerde Vluchtelingenwerk Vlaanderen samen met verschillende middenveldorganisaties een petitie. VLOS tekende mee. Onze vragen:

1. Zorg voor noodopvang, zodat niemand op straat hoeft te slapen;
2. Garandeer dat elke persoon een aanvraag tot internationale bescherming kan indienen;
3. Maak werk van een flexibeler opvangsysteem met focus op kleinschalige initiatieven zodat gelijkaardige crisissen voor altijd kunnen voorkomen worden.

Wie deze petitie wil steunen, kan dit via de link https://vluchtelingenwerk.be/petitie?fbclid=IwAR1bK9a4MryR-mD5EuQad0bebjyYEr_vBLQDoIl_zQ_LZ59PQ3kS0lnerBU

In *Mo magazine breken gewezen minister van Internationale Samenwerking Réginald Moreels en advocate Sylvie Micholt een lans voor de uitbreiding de van de mogelijkheid tot arbeidsmigratie voor de mensen zonder papieren in ons land: ‘Mensen weghalen uit de verdoken hoeken van de maatschappij is een politieke en burgerlijke verantwoordelijkheid.’ (https://www.mo.be/opinie/het-tijd-voor-arbeidsregularisatie-voor-mensen-zonder-papieren) 

Andere nodige en belangrijke burgerinitiatieven die VLOS ondersteunt:

• ‘In My Name’, waarmee handtekeningen worden verzameld om een burgerwetsvoorstel in te dienen dat duidelijke, eerlijke en permanente criteria voor regularisatie vastlegt. Bij 25.000 handtekeningen wordt het wetsvoorstel aan het parlement voorgesteld. Doen jullie mee? Word jij één van de 25.000 dragers van de allereerste burgerwet in België?  Teken het voorstel op: https://inmyname.be/

• ‘We Are Belgium too’:  Via deze actie krijgen 150.000 mensen zonder wettig verblijf in België een stem. Het zijn ook onze buren. Steun hen! Maak voor hen het verschil en teken de petitie: https://www.wearebelgiumtoo.be/nl/

Als het vertrouwen in de overheid op is, moeten wij burgers, vrijwilligers en alle mensen van goede wil, meer dan ooit de rug rechten en onze schouders zetten onder moedige en hartverwarmende initiatieven die mensen in nood steunen. Dan wordt Kerstmis misschien toch een feest van hoop. We blijven het uitschreeuwen: “Welkom mens, van waar je ook bent. Er is plaats in onze herberg”!

Els Schelfhout